نخستین نگاه من با چشمانی ماجراجو با نوری آشنا شد که هرگز بدون او در جستجوی رمز و راز زندگی نبوده ام.
آلیس ورشو

من 26 شهریور سال 1338، شبی که نم نم صدای باران با دستان مهربان مامایی که نوازشگر درد مادر بود، در بیمارستانی در مازندران در کنار پدر بزرگم که پزشک و رئیس همان بیمارستان بود، متولد شدم.
پدر بزرگ پدری ام از بازرگانان لهستان بود که قبل از جنگ جهانی دوم به ایران مهاجرت کردند. دو خانواده پدر و مادرم در آن زمان دوستانی با روابط گرم و عاطفی بودند که منجر به ازدواج آنها شد.
خانواده مادری ام بسیار با احساس و فضایی فرهنگی داشتند، که همیشه معاشرتهایشان با ادبیات و موسیقی همراه بود. من از کودکی تحت تاثیر اشعاری که خوانده می شد بودم، و به صورت خیلی ظریف الهام می گرفتم، که بعدها شکل هایی در تصویر تابلوهای نقاشی ام شد.
در 18 سالگی با همسرم شهرام موسوی آشنا شدم، که فرزندانم، نازنین و بنیامین ثمره این آشنایی و ازدواجمان است.
امروز در کنار کسانی که دوست میدارمشان، همسرم و این دو فرزند که همه هستی منند، انگیره ایست زیبا برای بازگو کردن عشقم به زندگی با آنها در میان رنگها. عشق به خانواده ام چنان مرا مجذوب خود کرد که گاهی از یاد میبرم که هستم و عاشقانه به این هستی شکل می دهم و نقش می زنم و اما، نقش ها و رنگ هایم....
از کودکی، عاشق نقاشی بودم. نقاشی را به صورت خود آموز یاد گرفتم و از 40 سالگی رسما وارد این هنر شدم، بیشتر نقش های من به سبک پست مدرن است. هر چیزی که روی من تاثیر گذار بود، ناخودآگاه در ذهنم شکل های گوناگون ایجاد می کند و آن را به تصویر می کشم، زیبایی ها، زشتی ها، غم ها، شادی ها و حتی در جاهایی عصیان موضوع آثار من می شوند.

افتتاح گالری هنر
در سالهای اخیر نمایشگاههای انفرادی و جمعی در تهران و شهرستانها برگزار کردم، پس از برگزاری چندین نمایشگاه انفرادی در گالری شخصی ام در بابل، که با استقبال هنردوستان و هنرجویان، به خصوص جوانان روبرو شد، تصمیم گرفتم این حرفه را به طور رسمی ارائه دهم. بسیاری از جوانان برای آشنایی با هنرهای تجسمی و ارائه و اجرای آثارشان نیاز به فضای گسترده هنری دارند. یکی از برنامه های آینده من، تشکیل گروههای هنری و تشویق هنرجویان برای شرکت در جشنواره های هنری کشور و دعوت از اساتید هنر از سراسر ایران به شهرستان بابل است.